stef
Member
Ik kom hier later op terug, ik kan je het antwoord wel geven maar ben ff druk.
Tot zo.
Stef
mickeyzegtboem
Registered User
Ik zal hem (voor zover ik kan) even van je overpakken stef.
Mits je op een gelijke afstand blijft filmen (onderwerp komt niet dichterbij of verder weg) zou ik er altijd voor kiezen om manual focus te doen. camera's willen nog wel eens eigenwijs zijn en op de meest vreemde momenten gaan focussen.
Dit voorkom je door zelf de focus in te stellen.
Zeker met vuurwerk (veel rook...) kan de cam vaak geen diepte meer meten waardoor hij gaat focussen
In de basis is het verhaal van 3 CCD tov 1 CCD erg makkelijk, even er van uitgaand dat de camera's dezelfde specificaties hebben, zal de 3 CCD versie een beter resultaat en betere lichtgevoeligheid hebben.
Dit omdat een 3 CCD 3 beeldunits heeft die de primaire kleuren apart opvangen, en de 1 CCD alles op 1 beeldunit moet opvangen.
Maar nu de grote MAAR;
Vaak zijn de specs tussen de camera's dusdanig verschillend dat je de camera's onderling niet goed tegenoverelkaar kan zetten aan de hand van de beeldunits.
Een betere (HD) lenskit en een full HD beeldunit (welke veel groter is dan 3 losse SD beeldunit) geeft een veel beter resultaat dan een SD camera met 3CCD
Onderliggend aan dit verhaaltje zit ook nog het verschil in techniek, in de hedendaagse cams kom je steeds meer CMOS beeldunits tegen, en zie je dat de CCD's steeds meer uit de camera's verdwijnen.
Wat de specifieke voordelen/nadelen van ccd t.o.v. cmos zijn durf ik zo niet uit m'n hoofd te zeggen, maar wellicht dat stef hier nog wat over uit z'n mouw kan toveren
Laatst bewerkt:
stef
Member
Toppie, THANX man.
Echter een hele kleine correctie over manual focus.
Kies een punt achter het vuurwerk en stel daar op scherp.
Alles vanaf dat punt to aan je lens zal scherp zijn, tenzij je extreem in gaat zoomen.
Dus wat er word geschreven over voorwerp komt niet dichterbij of verder weg houd eigenlijk in dat het vuurwerk voorbij achterliggende jouw gekozen scherptepunt komt en het vuurwerk wat recht boven je over je heen zou komen, dus voorbij je camera.
Snap je het nog.
Anders moet we maar eens kijken of we weer ens een avond een workshopje kunnen doen.
Met een knipoog naar Toon die dit wel moet goedkeuren.
Ik kan wel een plek regelen tegen hele goedkope onkosten ruimtehuur.
Ik hoor t wel.
Groetjes Giron
Laatst bewerkt:
Nog even een aanvulling op het verschil tussen Cmos en CCD hier wat uitleg van Wikipedia.
Verschil met traditionele fotografie
Het eerste wat opvalt is het ontbreken van een film of fotorolletje in een digitale camera. Bij klassieke toestellen wordt de beeldinformatie, die als licht de lens passeert, opgeslagen op een lichtgevoelige film. Deze film moet eerst worden ontwikkeld (chemisch bewerkt), waarna de foto's via een nieuwe stap, weer met een chemisch proces, kunnen worden afgedrukt. Dit ingewikkelde en tijdrovende proces is meestal een klus voor een professionele afdrukcentrale, niet in de laatste plaats omdat er chemicaliën, in de juiste verhoudingen en temperaturen, bij gebruikt worden.
Digitale camera's gebruiken geen lichtgevoelige film. Het aftasten van het beeld gebeurt door een lichtgevoelige elektronische sensorchip waarvan er verschillende types bestaan zoals CCD Charge-coupled device en CMOS (Complementary Metal-Oxide Semiconductor). Wellicht het meest toegepast is de CCD. Het bewaren van de foto's gebeurt niet op de sensor, maar in het geheugen van de camera, waarna de afbeelding kan worden opgeslagen op een geheugenkaart, diskette, harde schijf, imagetank, een (beschrijfbare) cd of een andere gegevensdrager. Daarna kunnen de foto's afgedrukt worden. Een van de mogelijkheden daarvoor is met behulp van DPOF (Digital Print Order Format).
[bewerken] CCD versus CMOS
CCD- en CMOS-sensoren doen beide hetzelfde: ze zetten licht om in elektrische lading. Ze doen dat echter op een verschillende manier.
Nadat het licht (de fotonen) de sensor heeft bereikt, wordt de grootte van de hoeveelheid licht (de opgebouwde lading) van elke cel in de sensor uitgelezen. In een CCD-sensor wordt de lading zelf over de chip getransporteerd (van pixeldiode naar naastliggende pixeldiode) en uitgelezen op een hoek van het array. Een analoog-digitaalomzetter zet elke pixel waarde om in een digitale waarde. In de meeste CMOS-sensoren zitten meerdere transistoren op elke pixelcel die de informatie elektronisch versterken en de waarde verplaatsen via metalen sporen op de chip. De CMOS-aanpak is flexibeler omdat elke pixel apart kan worden uitgelezen.
CCD-sensoren worden op een speciale manier gemaakt, met als doel de lading zonder vervorming over de chip te transporteren. Dit proces leidt tot sensoren van zeer hoge kwaliteit in de zin van nauwkeurigheid van de lichthoeveelheid en -gevoeligheid. CMOS-chips daarentegen worden in traditionele fabricageprocessen gemaakt, dezelfde als waarin de meeste microprocessoren worden gemaakt. Door de verschillen in de fabricageprocessen zijn er aanmerkelijke verschillen tussen CCD- en CMOS-sensoren.
* CCD-sensoren leveren foto's van hoge kwaliteit en met minder ruis dan CMOS-sensoren.
* Omdat elke pixel op een CMOS-sensor meerdere transistoren naast zich heeft, is de CMOS-chip in het algemeen minder gevoelig. Veel van de fotonen die de chip raken, raken de transistoren in plaats van de fotodiode.
* Het fabricageproces voor CCD-sensoren verbruikt veel vermogen. CCD-sensoren verbruiken ca. 100 keer zoveel vermogen als een vergelijkbare CMOS-sensor.
* CMOS-sensoren kunnen worden gemaakt in elke willekeurige standaardproductielijn voor siliciumchips, en zijn daardoor extreem goedkoop in vergelijking met CCD-sensoren .
* CCD-sensoren worden al lange tijd gemaakt en zijn dus verder ontwikkeld. Ze leveren in het algemeen een hogere kwaliteit en meer pixels.
Gebaseerd op deze verschillen kan worden geconcludeerd dat CCD-sensoren worden gebruikt in camera's met een uitstekende lichtgevoeligheid, voor hogekwaliteitsfoto's met veel pixels. CMOS-sensoren hebben een lagere kwaliteit, een lagere resolutie en een lagere lichtgevoeligheid.
CMOS-sensoren zijn echter de laatste tijd in opkomst en inmiddels in de meeste fotografie toepassingen even goed of beter dan CCD-sensoren . CMOS-camera's zijn meestal minder duur, verbruiken minder energie en de batterijen gaan daardoor langer mee. Tegenwoordig zijn er CMOS-sensoren ter grootte van het kleinbeeld formaat, 24 x 36 mm met een zeer groot aantal pixels.
[bewerken] Kwaliteit
De kwaliteit van een digitale opname hangt onder meer af van de gebruikte resolutie. Hoe hoger de resolutie, hoe meer detail kan worden vastgelegd. De resolutie van een digitale camera wordt meestal uitgedrukt in het aantal pixels (= fotodioden) op de sensor. Tegenwoordig (2007) is meer dan 8 megapixel voor een compactcamera eerder standaard dan uitzondering; Hasselblad heeft anno 2008 een professionele camera in het assortiment met een resolutie van 50 megapixel.
Zeker zo belangrijk is het objectief. Spiegelreflexcamera's hebben bovendien verwisselbare objectieven en meestal een veel grotere sensor met een grotere gevoeligheid. Een derde factor is de gebruikte software in de camera zelf, en de manier waarop de beelden opgeslagen worden (met compressie, b.v. JPEG, GIF, PNG of TIFF of zonder, b.v. RAW-formaat).
De fotograaf met een camera-met-een-film heeft invloed op twee belangrijke elementen die de foto bepalen: de belichtingstijd en de opening van het diafragma. Een derde variabele is de brandpuntsafstand die kan worden veranderd door van lens te wisselen of door een zoomobjectief te gebruiken, en een vierde is de filmgevoeligheid, die gekozen wordt bij de aanschaf van het filmrolletje. Bij digitale fotografie kan men met de betere camera's ook deze vierde variabele, gevoeligheid, per foto instellen. Dit vergt voor mensen die zijn opgegroeid met analoge fotografie een zekere nieuwe leerfase. Het is van belang te weten dat ook in de digitale sensor de korrel in de vorm van beeldruis toeneemt wanneer men een grotere gevoeligheid kiest.
Een vijfde instelmogelijkheid is de witbalans (zonlicht, kunstlicht, TL, etc.). Bij filmrolletjes koop je een filmpje van bv. daglichtfilm (meestal 100 ASA) of kunstlichtfilm (meestal 400 ASA). Bij een digitale camera stelt de camera meestal zelf deze waarden in op basis van een analyse van het beeld (iets wits in beeld helpt), waardoor dit niet altijd op de juiste manier gebeurt, hetgeen tot problemen kan leiden. Overigens speelt dit probleem ook bij film, maar daar wordt de analyse niet door de camera gedaan maar door het ontwikkellaboratorium. Van een foto die men terug krijgt met een kleurzweem is wel degelijk een goede afdruk te maken, alleen gebeurde dat niet door het automatische proces van het laboratorium.
Een veel vergeten kwaliteitsaspect van een opname is het dynamisch bereik, dat wil zeggen het grootste verschil tussen donker en licht dat de digitale camera of film nog kan onderscheiden. Ten opzichte van film is dit bereik (dat wordt uitgedrukt in diafragmastops: ca. 8 voor digitaal, tegenover ca. 11 (kleur) of ca. 13 (z/w) voor film) in de digitale camera's – zowel de compacte als de meeste reflexcamera's (met uitzondering van Leica DMR) – wat beperkter. Digitale achterwanden voor midden- en grootformaatcamera's hebben een groter bereik. In een normale daglichtsituatie is het benodigde bereik overigens 6 à 7 stops.
Bron:Wikipedia
Verschil met traditionele fotografie
Het eerste wat opvalt is het ontbreken van een film of fotorolletje in een digitale camera. Bij klassieke toestellen wordt de beeldinformatie, die als licht de lens passeert, opgeslagen op een lichtgevoelige film. Deze film moet eerst worden ontwikkeld (chemisch bewerkt), waarna de foto's via een nieuwe stap, weer met een chemisch proces, kunnen worden afgedrukt. Dit ingewikkelde en tijdrovende proces is meestal een klus voor een professionele afdrukcentrale, niet in de laatste plaats omdat er chemicaliën, in de juiste verhoudingen en temperaturen, bij gebruikt worden.
Digitale camera's gebruiken geen lichtgevoelige film. Het aftasten van het beeld gebeurt door een lichtgevoelige elektronische sensorchip waarvan er verschillende types bestaan zoals CCD Charge-coupled device en CMOS (Complementary Metal-Oxide Semiconductor). Wellicht het meest toegepast is de CCD. Het bewaren van de foto's gebeurt niet op de sensor, maar in het geheugen van de camera, waarna de afbeelding kan worden opgeslagen op een geheugenkaart, diskette, harde schijf, imagetank, een (beschrijfbare) cd of een andere gegevensdrager. Daarna kunnen de foto's afgedrukt worden. Een van de mogelijkheden daarvoor is met behulp van DPOF (Digital Print Order Format).
[bewerken] CCD versus CMOS
CCD- en CMOS-sensoren doen beide hetzelfde: ze zetten licht om in elektrische lading. Ze doen dat echter op een verschillende manier.
Nadat het licht (de fotonen) de sensor heeft bereikt, wordt de grootte van de hoeveelheid licht (de opgebouwde lading) van elke cel in de sensor uitgelezen. In een CCD-sensor wordt de lading zelf over de chip getransporteerd (van pixeldiode naar naastliggende pixeldiode) en uitgelezen op een hoek van het array. Een analoog-digitaalomzetter zet elke pixel waarde om in een digitale waarde. In de meeste CMOS-sensoren zitten meerdere transistoren op elke pixelcel die de informatie elektronisch versterken en de waarde verplaatsen via metalen sporen op de chip. De CMOS-aanpak is flexibeler omdat elke pixel apart kan worden uitgelezen.
CCD-sensoren worden op een speciale manier gemaakt, met als doel de lading zonder vervorming over de chip te transporteren. Dit proces leidt tot sensoren van zeer hoge kwaliteit in de zin van nauwkeurigheid van de lichthoeveelheid en -gevoeligheid. CMOS-chips daarentegen worden in traditionele fabricageprocessen gemaakt, dezelfde als waarin de meeste microprocessoren worden gemaakt. Door de verschillen in de fabricageprocessen zijn er aanmerkelijke verschillen tussen CCD- en CMOS-sensoren.
* CCD-sensoren leveren foto's van hoge kwaliteit en met minder ruis dan CMOS-sensoren.
* Omdat elke pixel op een CMOS-sensor meerdere transistoren naast zich heeft, is de CMOS-chip in het algemeen minder gevoelig. Veel van de fotonen die de chip raken, raken de transistoren in plaats van de fotodiode.
* Het fabricageproces voor CCD-sensoren verbruikt veel vermogen. CCD-sensoren verbruiken ca. 100 keer zoveel vermogen als een vergelijkbare CMOS-sensor.
* CMOS-sensoren kunnen worden gemaakt in elke willekeurige standaardproductielijn voor siliciumchips, en zijn daardoor extreem goedkoop in vergelijking met CCD-sensoren .
* CCD-sensoren worden al lange tijd gemaakt en zijn dus verder ontwikkeld. Ze leveren in het algemeen een hogere kwaliteit en meer pixels.
Gebaseerd op deze verschillen kan worden geconcludeerd dat CCD-sensoren worden gebruikt in camera's met een uitstekende lichtgevoeligheid, voor hogekwaliteitsfoto's met veel pixels. CMOS-sensoren hebben een lagere kwaliteit, een lagere resolutie en een lagere lichtgevoeligheid.
CMOS-sensoren zijn echter de laatste tijd in opkomst en inmiddels in de meeste fotografie toepassingen even goed of beter dan CCD-sensoren . CMOS-camera's zijn meestal minder duur, verbruiken minder energie en de batterijen gaan daardoor langer mee. Tegenwoordig zijn er CMOS-sensoren ter grootte van het kleinbeeld formaat, 24 x 36 mm met een zeer groot aantal pixels.
[bewerken] Kwaliteit
De kwaliteit van een digitale opname hangt onder meer af van de gebruikte resolutie. Hoe hoger de resolutie, hoe meer detail kan worden vastgelegd. De resolutie van een digitale camera wordt meestal uitgedrukt in het aantal pixels (= fotodioden) op de sensor. Tegenwoordig (2007) is meer dan 8 megapixel voor een compactcamera eerder standaard dan uitzondering; Hasselblad heeft anno 2008 een professionele camera in het assortiment met een resolutie van 50 megapixel.
Zeker zo belangrijk is het objectief. Spiegelreflexcamera's hebben bovendien verwisselbare objectieven en meestal een veel grotere sensor met een grotere gevoeligheid. Een derde factor is de gebruikte software in de camera zelf, en de manier waarop de beelden opgeslagen worden (met compressie, b.v. JPEG, GIF, PNG of TIFF of zonder, b.v. RAW-formaat).
De fotograaf met een camera-met-een-film heeft invloed op twee belangrijke elementen die de foto bepalen: de belichtingstijd en de opening van het diafragma. Een derde variabele is de brandpuntsafstand die kan worden veranderd door van lens te wisselen of door een zoomobjectief te gebruiken, en een vierde is de filmgevoeligheid, die gekozen wordt bij de aanschaf van het filmrolletje. Bij digitale fotografie kan men met de betere camera's ook deze vierde variabele, gevoeligheid, per foto instellen. Dit vergt voor mensen die zijn opgegroeid met analoge fotografie een zekere nieuwe leerfase. Het is van belang te weten dat ook in de digitale sensor de korrel in de vorm van beeldruis toeneemt wanneer men een grotere gevoeligheid kiest.
Een vijfde instelmogelijkheid is de witbalans (zonlicht, kunstlicht, TL, etc.). Bij filmrolletjes koop je een filmpje van bv. daglichtfilm (meestal 100 ASA) of kunstlichtfilm (meestal 400 ASA). Bij een digitale camera stelt de camera meestal zelf deze waarden in op basis van een analyse van het beeld (iets wits in beeld helpt), waardoor dit niet altijd op de juiste manier gebeurt, hetgeen tot problemen kan leiden. Overigens speelt dit probleem ook bij film, maar daar wordt de analyse niet door de camera gedaan maar door het ontwikkellaboratorium. Van een foto die men terug krijgt met een kleurzweem is wel degelijk een goede afdruk te maken, alleen gebeurde dat niet door het automatische proces van het laboratorium.
Een veel vergeten kwaliteitsaspect van een opname is het dynamisch bereik, dat wil zeggen het grootste verschil tussen donker en licht dat de digitale camera of film nog kan onderscheiden. Ten opzichte van film is dit bereik (dat wordt uitgedrukt in diafragmastops: ca. 8 voor digitaal, tegenover ca. 11 (kleur) of ca. 13 (z/w) voor film) in de digitale camera's – zowel de compacte als de meeste reflexcamera's (met uitzondering van Leica DMR) – wat beperkter. Digitale achterwanden voor midden- en grootformaatcamera's hebben een groter bereik. In een normale daglichtsituatie is het benodigde bereik overigens 6 à 7 stops.
Bron:Wikipedia
hardcore0438
Registered User
Ik heb een vraag over sony filmcamera's aangezien ik er volgend jaar 1wil aanschaffen. Er word gezegd dat de kleuren niet altijd even goed overkomen dan met andere merken ,is dat ook zo?
stef
Member
Als je even goed dit hele topic door leest kun je de antwoorden terug vinden.
In het kort: sony heeft de eigenschap iets naar het blauw te gaan en canon naar het rood.
Maar zoals ik al aangeef, lees even dit topic door en je kan goed voorbereid naar de winkel om een cam te gaan kopen.
Succes.
Stef
smilli
FPM Filmer
Binnenkort ook hier weer een nieuwe camera in huis, welke precies weet ik nog niet. Nou heb ik nog wel een vraag: ik film nu op harde schijf en door het gedonder van de mascletas houd hij ermee op als het hevig word en soms ook tijdens hevige bombardeos van de castillos. Is dit helemaal verholpen door met kaartjes te werken of is er nog iets anders dat ik eraan kan doen?
elmo
FPM Moderator
Je kan kijken of je de valbeveiliging uit kan zetten op de camera,dan slaat hij niet meer uit tijdens de mascleta.
Dit is natuurlijk wel voor eigen risico want het kan ook het einde betekenen van je hardeschijf.
ik film met de HDR CX 550 VE ik heb flash geheugen en jij heb een harde schijf erin zitten.
jouw camera vind de mascleta's niet zo fijn. want het blijft een harde schijt met een schrijf en lees naald.
hier een voorbeeld van mijn mascleta's
Bij die van ons kan je kiezen wat je wilt. Ik film de mascletas met de kaartjes (SD kaartjes) en de rest gewoon op HHD. Al zal ik dat ook niet snel meer gebruiken nu de schijf niet meer werkt maar er nog wel een vakantie met het gezin op staat.
Persoonlijk vind ik bandjes nog altijd het beste. Kwalitatief en gebruiksvriendelijk plus de kans op heeeel weinig errors.
---
I am here: http://maps.google.com/maps?ll=28.095435,-16.746073
- Sent from my iPhone using Tapatalk
Beste medeliefhebbers,
Ik zit met het volgende "probleem", mijn Canon HV20 voldoet niet meer helemaal aan mijn eisen. Tijdens de grotere shows is het gebrek aan kleuronderscheid een doorn in het oog. Kleur vind ik erg belangrijk in het vuurwerk. Daarom ben ik me nu aan het oriënteren op het gebied van de semi pro camcorders. Daarbij komt nu ook de beslissing of ik over ga op ingebouwd geheugen/geheugenkaarten of dat ik nu nog blijf bij mijn tapes.
Wat vindt ik mooi?
- Heldere kleuren
- Kleurechtheid
- Kleur onderscheid
- Beperkte lensflare
- De rode kleur van een Canon Camera/bij sony vaak richting roze
- De groene kleur van een Sony Camera/bij canon vaak te "agressief"
Verduidelijking van het probleem, de show in Hannover:
@21m3s
Hier begint een snel step stukje, dit was een prachtige kleurenreeks, maar op de films kun je hier niets meer van terug zien, wat ontzettend jammer is!
Mijn budget ligt op max. 2250 euro.
Alvast bedankt!
Ik zit met het volgende "probleem", mijn Canon HV20 voldoet niet meer helemaal aan mijn eisen. Tijdens de grotere shows is het gebrek aan kleuronderscheid een doorn in het oog. Kleur vind ik erg belangrijk in het vuurwerk. Daarom ben ik me nu aan het oriënteren op het gebied van de semi pro camcorders. Daarbij komt nu ook de beslissing of ik over ga op ingebouwd geheugen/geheugenkaarten of dat ik nu nog blijf bij mijn tapes.
Wat vindt ik mooi?
- Heldere kleuren
- Kleurechtheid
- Kleur onderscheid
- Beperkte lensflare
- De rode kleur van een Canon Camera/bij sony vaak richting roze
- De groene kleur van een Sony Camera/bij canon vaak te "agressief"
Verduidelijking van het probleem, de show in Hannover:
@21m3s
Hier begint een snel step stukje, dit was een prachtige kleurenreeks, maar op de films kun je hier niets meer van terug zien, wat ontzettend jammer is!
Mijn budget ligt op max. 2250 euro.
Alvast bedankt!
mickeyzegtboem
Registered User
Wow, moet zeggen dat je erg kritisch bent op je filmmateriaal, op dat stuk wat jij aangeeft zie ik eigenlijk alleen een flink stuk overbelichting door de rook, maar de kleuren komen er nog goed door.
Zelf denk ik dat als je voornamelijk de kleurechtheid belangrijk vind, het grootste aankoopcriterium de gebruikte lenskit zal moeten zijn.
Vaak in de series hebben de "instapmodellen" een goedkopere lenskit (sommigen zelfs met kunststof lenzen ertussen) en de high end modellen een veel betere kit erin.
Dit is eigenlijk het zelfde als met fotocamera's, de lenzen zijn 90% van de kleuren.
Zelf denk ik dat als je voornamelijk de kleurechtheid belangrijk vind, het grootste aankoopcriterium de gebruikte lenskit zal moeten zijn.
Vaak in de series hebben de "instapmodellen" een goedkopere lenskit (sommigen zelfs met kunststof lenzen ertussen) en de high end modellen een veel betere kit erin.
Dit is eigenlijk het zelfde als met fotocamera's, de lenzen zijn 90% van de kleuren.
Bedankt voor je reactie, hier kan ik wat mee
Zou je er dan voor kiezen om voor een 2e hands "high end" model te gaan, of een instap "high end" model?
Want met een gebruikte camera heb ik ook totaal geen problemen mee. Bij de volgende modellen heb ik al gekeken wat de plus en min punten zijn:
Sony HDR-FX7 (2e hands)
Sony HDR-FX1 (2e hands)
Sony fx1000 (2e hands, nog nergens tegengekomen)
Canon xha1 (2ehands)
Canon XA10 (nieuw)
Ik hoor toch tegenstrijdige berichten over de kleuren van deze twee merken.
De één gaat echt puur voor canon, terwijl de ander alleen voor Sony gaat. Eerder was ik echt een canon liefhebber, maar als ik nu de sony icm vuurwerk zie, vind ik de kleuren daar ook prachtig overkomen.
