Een erg interessant stuk, waarin word ingegaan op de oorsprong van het feest!
De grond schudt en het geluid van explosies vult de stad. Nee, we zijn hier niet in Bagdad of een andere stad onder vijandelijk vuur. Dit is Valencia, Spanje, tijdens het jaarlijkse Las Fallas feest.
Het is twee uur 's middags en een half miljoen mensen luistert op het centrale plein van Valencia, het Plaza del Ayuntamiento, naar de dagelijkse mascleta, oftewel een concert van knalvuurwerk. De toeristen zijn in de menigte eenvoudig te herkennen. Een bleke vrouw duikt bij iedere harde knal in elkaar, twee Japanners bedekken hun oren.
Een doodzonde, volges de Valencianen die lachend staan te genieten van het oorverdovende lawaai. Het is de wet van de grote getallen die hier regeert. Veel en hard, dat wordt vooral gewaardeerd. ,,De mascleta is een geluidskunstvuurwerk", legt een Valenciaan uit. ,,Zie het als een muzieksymfonie." Het slot, dat klinkt als een leger van een miljoen op trommels roffelende soldaten, wordt begroet met een massaal gejuich waarna de masclator, de pyrotechnicus en componist van dit muziekstuk op de schouders het plein word rondgedragen.
In een land waar ze in iedere stad het hele jaar toeleven naar het plaatselijke festival, is Las Fallas - afkomstig van het Latijnse woord voor fakkel - het neusje van de zalm. Vier miljoen bezoekers storten zich tussen 15 en 19 maart in het feest, dat Valencia letterlijk en figuurlijk in vuur en vlam zet.
De oorsprong van het feest is al eeuwenoud. De timmerlieden in Valencia grepen jaarlijks op 18 maart de feestdag van de stadspatroon - de heilige Jozef, zelf ooit ook werkzaam in die sector - aan om voorjaarsschoonmaak te houden in de werkplaats. Losse eindjes overtollig hout belandden op de brandstapel.
In de zeventiende eeuw kwam daar een nieuw element bij, toen de Valencianen bij de strijd tussen de troepen van Parma en de Habsburgers partij kozen voor de verliezende Oostenrijkers. De overwinnaar nam de wapens in beslag en dwong de valencianen de opgeslagen voorraad buskruit tot ontploffing te brengen. Een vuurwerk, dat ze in de stad wel konden waarderen, en waar ze toen maar meteen een traditie van hebben gemaakt.
Vnaf de achttiende eeuw werd Las Fallas een officiëel feest. Het hout werd niet langer op een hoop gegooid, maar verwerkt in een soort grote versierde vogelverschrikkers, de fallas. Deze simpele figuren groeiden uit tot een bizarre kunstvorm. De timmerlieden mogen dan vrijwel verdwenen zijn uit Valencia, de bouw van de fallas is nu een industrie waarin miljoenen euro's omgaan en waar het hele jaar naar toe word gewerkt en geleefd. Meer dan driehonderd van de vreemde beeldengroepen worden verspreid over de stad neergezet. Als een soort gigantische driedimensionale cartoons staan ze op pleinen en straathoeken te wachten op de negentiende maart, wanneer de cremà - de verbranding - plaats vindt.
Op de avond van de negentiende maart is het tijd voor het hoogtepunt van het feest: de cremà. Dan gaat op de vele straten en pleinen van de stad de fik in de beeldengroepen. Om zich tegen de hitte te beschermen houden veel Valencianen een stuk karton met daarin twee gaatjes voor de ogen voor het gezicht. Temperaturen kunnen oplopen tot zo'n duizend graden, waarbij soms ruiten springen en asfalt smelt. Wanneer ten slotte het symbool van het feest, een beeld van een moeder met kind, in lichterlaaie staat, geven de vrouwen van Valencia zich over aan een ontroostbaar schreien, terwijl de mannen met tranen in de ogen het Valenciaanse volkslied zingen..
Bron: Leeuwarder Courant 12-03-2005, Adwin de Kluyver
De grond schudt en het geluid van explosies vult de stad. Nee, we zijn hier niet in Bagdad of een andere stad onder vijandelijk vuur. Dit is Valencia, Spanje, tijdens het jaarlijkse Las Fallas feest.
Het is twee uur 's middags en een half miljoen mensen luistert op het centrale plein van Valencia, het Plaza del Ayuntamiento, naar de dagelijkse mascleta, oftewel een concert van knalvuurwerk. De toeristen zijn in de menigte eenvoudig te herkennen. Een bleke vrouw duikt bij iedere harde knal in elkaar, twee Japanners bedekken hun oren.
Een doodzonde, volges de Valencianen die lachend staan te genieten van het oorverdovende lawaai. Het is de wet van de grote getallen die hier regeert. Veel en hard, dat wordt vooral gewaardeerd. ,,De mascleta is een geluidskunstvuurwerk", legt een Valenciaan uit. ,,Zie het als een muzieksymfonie." Het slot, dat klinkt als een leger van een miljoen op trommels roffelende soldaten, wordt begroet met een massaal gejuich waarna de masclator, de pyrotechnicus en componist van dit muziekstuk op de schouders het plein word rondgedragen.
In een land waar ze in iedere stad het hele jaar toeleven naar het plaatselijke festival, is Las Fallas - afkomstig van het Latijnse woord voor fakkel - het neusje van de zalm. Vier miljoen bezoekers storten zich tussen 15 en 19 maart in het feest, dat Valencia letterlijk en figuurlijk in vuur en vlam zet.
De oorsprong van het feest is al eeuwenoud. De timmerlieden in Valencia grepen jaarlijks op 18 maart de feestdag van de stadspatroon - de heilige Jozef, zelf ooit ook werkzaam in die sector - aan om voorjaarsschoonmaak te houden in de werkplaats. Losse eindjes overtollig hout belandden op de brandstapel.
In de zeventiende eeuw kwam daar een nieuw element bij, toen de Valencianen bij de strijd tussen de troepen van Parma en de Habsburgers partij kozen voor de verliezende Oostenrijkers. De overwinnaar nam de wapens in beslag en dwong de valencianen de opgeslagen voorraad buskruit tot ontploffing te brengen. Een vuurwerk, dat ze in de stad wel konden waarderen, en waar ze toen maar meteen een traditie van hebben gemaakt.
Vnaf de achttiende eeuw werd Las Fallas een officiëel feest. Het hout werd niet langer op een hoop gegooid, maar verwerkt in een soort grote versierde vogelverschrikkers, de fallas. Deze simpele figuren groeiden uit tot een bizarre kunstvorm. De timmerlieden mogen dan vrijwel verdwenen zijn uit Valencia, de bouw van de fallas is nu een industrie waarin miljoenen euro's omgaan en waar het hele jaar naar toe word gewerkt en geleefd. Meer dan driehonderd van de vreemde beeldengroepen worden verspreid over de stad neergezet. Als een soort gigantische driedimensionale cartoons staan ze op pleinen en straathoeken te wachten op de negentiende maart, wanneer de cremà - de verbranding - plaats vindt.
Op de avond van de negentiende maart is het tijd voor het hoogtepunt van het feest: de cremà. Dan gaat op de vele straten en pleinen van de stad de fik in de beeldengroepen. Om zich tegen de hitte te beschermen houden veel Valencianen een stuk karton met daarin twee gaatjes voor de ogen voor het gezicht. Temperaturen kunnen oplopen tot zo'n duizend graden, waarbij soms ruiten springen en asfalt smelt. Wanneer ten slotte het symbool van het feest, een beeld van een moeder met kind, in lichterlaaie staat, geven de vrouwen van Valencia zich over aan een ontroostbaar schreien, terwijl de mannen met tranen in de ogen het Valenciaanse volkslied zingen..
Bron: Leeuwarder Courant 12-03-2005, Adwin de Kluyver
