Wederom heeft deze dag bewezen het meest fantastische Feest der feesten te zijn! Zie alleen al op tv al die mensen overal ter wereld die samen vieren! Kippevel!
Dit jaar had ik me veel op de forums met vuurwerk beziggehouden en m'n vuurwerk heel zorgvuldig geselecteerd. De laatste maanden en weken verdwenen de kriebels wat, en vond ik allemaal wat vermoeiend....
Dat verdween allemaal op de verkoopdag. 's Ochtends kwam de vuurwerkkoorts keihard opzetten en heeft me nu nog in z'n greep haha. Woensdag alles ingekocht, en vrijdag als een gek pijltjes en shocks getest met de buurtkinderen
en rondjes gelopen met de zakken vol met rotjes, grondbloemen en nitraten; heerlijk!
's Middags naar m'n ouders, en samen met hen, een van de 2 zussen en buurmeisje toen novelties afgestoken: genoten!
's Avonds een uurtje fonteinen afgestoken, en dat blijf ik net zo mooi vinden als het grote werk hoor... er komt zo'n rust van die fonteinen af; die prachtige kleuren, heerlijke geluid van spuwend vuur, af en toe keiharde crackling of juist weer heel zachtig sputteren...
Later met de ouders en zus de pijlen de lucht ingejaagd; in een lucht die godzijdank weer helder was! Daar was ik zo blij mee, want ik was al verdrietig aan het worden van de mist!
Het momènt suprème...: alles liep perfect: geen haperaars, iedereen goed op afstand met brillen op... Ik liep heen en weer van schuur naar stookplek, en halverwege (na de Goud-salvo's?) moest ik in die schuur bijna een potje janken...; mijn selectie was zo mooi (en was het straatapplaus na Jaloers nog geeneens geweest...), alles was zo prachtig, de adrenaline van het geweld en de schoonheid...maar bovenal het genieten van m'n familie, met aan kop m'n vader...
Ik was bij m'n ouders om hun eens vuurwerk te laten genieten omdat ik ten eerste best weet dat ze het mooi vinden als ze het zien
maar bovenal omdat ik mijn vader wilde laten genieten, hij die mij aan de vuurwerkverslaving heeft geholpen (de lul haha). Hoe die man de hele dag genoot...; van het pijltjes aansteken, van de fonteinen waar hij kinds enthousiast van werd... en dan zijn genieten van het grote werk dat hij nog nooit had gezien... En dan stond daar m'n lieve moeder ook haar eigen emotionele zelf te zijn... Deze jaarwisseling betekende vooral daarom heel veel voor mij.
Ik heb 's nachts met m'n zakken vol met de laatste rotjes en nitraten eenzaam een pad door mijn uitgestorven geboortedorp gemaakt. Ik weet niet wat ik op die tocht voelde...was het een ultiem afscheid van een kindertijd? Was het gewoon nog even genieten van de knallen voor het feest weer een lang jaar van hard zwoegen op zich laat wachten...?
Zoals elke verslaafde zeg ik elk jaar; 'volgend jaar niet weer!' Maar ik kan beter toegeven en net als deze keer gecontroleerd een handvol mooi vuurwerk kopen, wat brute knallers erbij, en natuurlijk fonteintjes en novelties. De neiging is ook sterk m'n ouders weer te laten genieten volgend jaar... Maar eerst een jaar keihard m'n best doen, en dan zie ik aan 't eind van het jaar wel weer!
R.