IJMUIDEN - De ambulancerit, na de oorverdovende knal. Het zenuwslopende wachten in het ziekenhuis, tijdens de urenlange spoedoperatie. Het zijn slechts twee van de herinneringen waarmee de IJmuidense Amanda Boelee sinds kort worstelt. Haar 10-jarige zoon Randy is op nieuwjaarsdag tijdens het spelen op straat door het oprapen van een Cobra – illegaal zwaar vuurwerk – zijn rechterhand kwijtgeraakt.
Nee, Amanda Boelee ziet zichzelf nog niet op de barricades staan. Toch zou de IJmuidense haar ’boodschap’ het liefst van de daken schreeuwen. De strijd tegen de handel in illegaal vuurwerk moet worden opgevoerd, vindt Boelee na het heftige ongeluk dat haar zoon is overkomen.
Nóg belangrijker, in de ogen van de IJmuidense: resten van zwaar knalvuurwerk moeten zo snel mogelijk worden weggehaald. Door medewerkers van gemeentelijke reinigingsdiensten óf door de afstekers zelf. Zeker als dat vuurwerk nog niet is ontploft. Zoals de Cobra 6 waardoor Amanda’s kind verminkt is geraakt. ,,Ik ben niet alleen verdrietig, maar ook nog steeds kwaad. Waarom wordt die troep niet meteen opgeruimd? Of in elk geval: kort na oud en nieuw? Drie dagen na de jaarwisseling lagen er hier bij ons voor de deur nog steeds vuurwerkresten op straat. En dat spul kan dus erg gevaarlijk zijn.’’
Gewaarschuwd
Een dreun. Zo beschrijft Amanda de ontploffing die op nieuwjaarsdag haar eigen leven en dat van Randy én het dagelijkse bestaan van hun huisgenoten – Amanda’s partner en haar andere zoon – in één keer volledig overhoop heeft gegooid. ,,Het was een knal die door merg en been ging. Mijn vriend en ik stonden buiten, omdat we onze twee hondjes wilden uitlaten. Ik schrok en vloekte na het horen van die knal, want de honden zijn bang voor vuurwerk. Ik wist op dat moment natuurlijk nog niet wat er was gebeurd.’’
,,Na de knal konden Randy en een vriendje van hem allebei even niets meer zien, hoorden we later. Vervolgens zijn de jongens richting ons huis gerend. Of eigenlijk: gevlucht. Even later zag mijn man Randy en z’n vriendje. Ze zaten op de grond. Met een buurtbewoonster, die min of meer getuige was geweest van het ongeluk en hen te hulp schoot. Ik legde niet meteen de link met de dreun die we hadden gehoord. Maar ik merkte wel dat er iets heel erg mis was met Randy. Ik zag dat er aan het einde van zijn rechterarm bijna niets meer zat. Een half uur daarvoor had ik hem nog zó gewaarschuwd. ’Geen vuurwerk oprapen’, zei ik, toen-ie tussen het spelen door even thuiskwam.’’
Shock
Terwijl Amanda, haar vriend en de zorgzame buurtbewoonster zich om Randy bekommeren, arriveert een ambulance. ,,Randy’s vriendje was ook gewond. Maar hij bleek er gelukkig minder slecht aan toe. M’n zoon huilde en schreeuwde, hij had heel veel pijn. Hij raakte op een gegeven moment lichtelijk in shock. Ik kon meerijden in de ambulance. Met gillende sirenes en hoge snelheid zijn we door de Velsertunnel gereden, op weg naar het Rode Kruis Ziekenhuis in Beverwijk. De artsen waren daar eerst een tijdje bezig om de pijn enigszins onder controle te krijgen. Ik dacht: Misschien heeft hij straks toch nog een paar vingers van die hand.’’
Het loopt anders. Randy ligt zo’n vier uur op een operatietafel. ,,De chirurg zei voor de ingreep: ’Hoe langer het duurt, des te mooier het resultaat’. Maar na de operatie viel hij met de deur in huis. Randy’s hand was niet te redden, kregen we te horen. Zijn polsgewricht is er nog wel. Hopelijk helpt dat als hij een prothese krijgt. Nadat Randy uit de narcose was gekomen, heb ik hem het nieuws over zijn hand moeten vertellen. Hij begon te huilen en keek verschrikt naar het verband om zijn pols. Daarna is hij uiteindelijk in slaap gevallen.’’
Morfine
Amanda’s zoon ligt na de ingreep een week in het ziekenhuis. ,,De pijn die Randy had, was zó hevig dat zelfs morfine niet hielp. Door de medicijnen werd hij ook nog eens erg misselijk. Bij het verwisselen van het verband om zijn pols moest Randy nog twee keer onder narcose. De verpleegkundigen gingen superlief om met m’n zoon. Maar het was heel naar voor ’m. Toch heeft hij wel tientallen keren ’sorry’ tegen me gezegd, omdat-ie die Cobra had opgeraapt.’’
Inmiddels is Randy dus weer thuis. Maar ook de komende tijd krijgt hij nog geregeld te maken met hulpverleners. De revalidatie van de ernstig gewond geraakte jongen zal naar verwachting vier à vijf maanden duren. Naar omstandigheden gaat het goed met hem. Of hij nog pijn heeft? ,,Een beetje’’, klinkt het. Al heeft Randy het zwaar voor de kiezen gekregen, de tiener maakt een montere indruk. Na een vluchtige blik op zijn moeder loopt het onfortuinlijke jochie de huiskamer uit, om weer met z’n vijf jaar jongere broertje te gaan spelen.
Amanda: ,,Al de dag nadat Randy weer thuis was, is hij met een vriendje een van de honden gaan uitlaten. Dat vind ik enorm moedig van hem, want dat verband om zijn pols valt natuurlijk erg op. Ik hoorde later dat hij speciaal is langsgegaan bij buurtgenoten van ons die hem hebben geholpen. Zonder dat ik dat wist dus. Geweldig. We zitten niet te wachten op medelijden. Maar ik vind het heel bijzonder om te zien hoeveel mensen met ons meeleven en dat met cadeautjes en op andere manieren laten blijken.’’
Averechts
De oorzaak van het ongeluk waarvan Randy het slachtoffer is geworden, zal waarschijnlijk nooit helemaal duidelijk worden. Hij en zijn vriendje stonden in een steeg toen de Cobra 6 ontplofte. Een blijvend landelijk vuurwerkverbod werkt volgens Amanda averechts. ,,Dat is al gebleken. Want bij de afgelopen jaarwisseling werd ook in IJmuiden veel afgestoken. Maar dat illegale spul, daaraan moet echt wat worden gedaan. Sommige vuurwerkbommen hebben de kracht van echte explosieven. Met Randy had het nog erger kunnen aflopen. We mogen blij zijn dat hij nog leeft. Dat zeiden de artsen ook. Wat als er een slagader was geraakt? Of als hij en zijn vriendje ergens buiten het zicht waren geweest? Hij had ook kunnen doodbloeden.’’
Bron: https://www.telegraaf.nl/nieuws/141...wil-strengere-aanpak-handel-illegaal-vuurwerk
Nee, Amanda Boelee ziet zichzelf nog niet op de barricades staan. Toch zou de IJmuidense haar ’boodschap’ het liefst van de daken schreeuwen. De strijd tegen de handel in illegaal vuurwerk moet worden opgevoerd, vindt Boelee na het heftige ongeluk dat haar zoon is overkomen.
Nóg belangrijker, in de ogen van de IJmuidense: resten van zwaar knalvuurwerk moeten zo snel mogelijk worden weggehaald. Door medewerkers van gemeentelijke reinigingsdiensten óf door de afstekers zelf. Zeker als dat vuurwerk nog niet is ontploft. Zoals de Cobra 6 waardoor Amanda’s kind verminkt is geraakt. ,,Ik ben niet alleen verdrietig, maar ook nog steeds kwaad. Waarom wordt die troep niet meteen opgeruimd? Of in elk geval: kort na oud en nieuw? Drie dagen na de jaarwisseling lagen er hier bij ons voor de deur nog steeds vuurwerkresten op straat. En dat spul kan dus erg gevaarlijk zijn.’’
Gewaarschuwd
Een dreun. Zo beschrijft Amanda de ontploffing die op nieuwjaarsdag haar eigen leven en dat van Randy én het dagelijkse bestaan van hun huisgenoten – Amanda’s partner en haar andere zoon – in één keer volledig overhoop heeft gegooid. ,,Het was een knal die door merg en been ging. Mijn vriend en ik stonden buiten, omdat we onze twee hondjes wilden uitlaten. Ik schrok en vloekte na het horen van die knal, want de honden zijn bang voor vuurwerk. Ik wist op dat moment natuurlijk nog niet wat er was gebeurd.’’
,,Na de knal konden Randy en een vriendje van hem allebei even niets meer zien, hoorden we later. Vervolgens zijn de jongens richting ons huis gerend. Of eigenlijk: gevlucht. Even later zag mijn man Randy en z’n vriendje. Ze zaten op de grond. Met een buurtbewoonster, die min of meer getuige was geweest van het ongeluk en hen te hulp schoot. Ik legde niet meteen de link met de dreun die we hadden gehoord. Maar ik merkte wel dat er iets heel erg mis was met Randy. Ik zag dat er aan het einde van zijn rechterarm bijna niets meer zat. Een half uur daarvoor had ik hem nog zó gewaarschuwd. ’Geen vuurwerk oprapen’, zei ik, toen-ie tussen het spelen door even thuiskwam.’’
Shock
Terwijl Amanda, haar vriend en de zorgzame buurtbewoonster zich om Randy bekommeren, arriveert een ambulance. ,,Randy’s vriendje was ook gewond. Maar hij bleek er gelukkig minder slecht aan toe. M’n zoon huilde en schreeuwde, hij had heel veel pijn. Hij raakte op een gegeven moment lichtelijk in shock. Ik kon meerijden in de ambulance. Met gillende sirenes en hoge snelheid zijn we door de Velsertunnel gereden, op weg naar het Rode Kruis Ziekenhuis in Beverwijk. De artsen waren daar eerst een tijdje bezig om de pijn enigszins onder controle te krijgen. Ik dacht: Misschien heeft hij straks toch nog een paar vingers van die hand.’’
Het loopt anders. Randy ligt zo’n vier uur op een operatietafel. ,,De chirurg zei voor de ingreep: ’Hoe langer het duurt, des te mooier het resultaat’. Maar na de operatie viel hij met de deur in huis. Randy’s hand was niet te redden, kregen we te horen. Zijn polsgewricht is er nog wel. Hopelijk helpt dat als hij een prothese krijgt. Nadat Randy uit de narcose was gekomen, heb ik hem het nieuws over zijn hand moeten vertellen. Hij begon te huilen en keek verschrikt naar het verband om zijn pols. Daarna is hij uiteindelijk in slaap gevallen.’’
Morfine
Amanda’s zoon ligt na de ingreep een week in het ziekenhuis. ,,De pijn die Randy had, was zó hevig dat zelfs morfine niet hielp. Door de medicijnen werd hij ook nog eens erg misselijk. Bij het verwisselen van het verband om zijn pols moest Randy nog twee keer onder narcose. De verpleegkundigen gingen superlief om met m’n zoon. Maar het was heel naar voor ’m. Toch heeft hij wel tientallen keren ’sorry’ tegen me gezegd, omdat-ie die Cobra had opgeraapt.’’
Inmiddels is Randy dus weer thuis. Maar ook de komende tijd krijgt hij nog geregeld te maken met hulpverleners. De revalidatie van de ernstig gewond geraakte jongen zal naar verwachting vier à vijf maanden duren. Naar omstandigheden gaat het goed met hem. Of hij nog pijn heeft? ,,Een beetje’’, klinkt het. Al heeft Randy het zwaar voor de kiezen gekregen, de tiener maakt een montere indruk. Na een vluchtige blik op zijn moeder loopt het onfortuinlijke jochie de huiskamer uit, om weer met z’n vijf jaar jongere broertje te gaan spelen.
Amanda: ,,Al de dag nadat Randy weer thuis was, is hij met een vriendje een van de honden gaan uitlaten. Dat vind ik enorm moedig van hem, want dat verband om zijn pols valt natuurlijk erg op. Ik hoorde later dat hij speciaal is langsgegaan bij buurtgenoten van ons die hem hebben geholpen. Zonder dat ik dat wist dus. Geweldig. We zitten niet te wachten op medelijden. Maar ik vind het heel bijzonder om te zien hoeveel mensen met ons meeleven en dat met cadeautjes en op andere manieren laten blijken.’’
Averechts
De oorzaak van het ongeluk waarvan Randy het slachtoffer is geworden, zal waarschijnlijk nooit helemaal duidelijk worden. Hij en zijn vriendje stonden in een steeg toen de Cobra 6 ontplofte. Een blijvend landelijk vuurwerkverbod werkt volgens Amanda averechts. ,,Dat is al gebleken. Want bij de afgelopen jaarwisseling werd ook in IJmuiden veel afgestoken. Maar dat illegale spul, daaraan moet echt wat worden gedaan. Sommige vuurwerkbommen hebben de kracht van echte explosieven. Met Randy had het nog erger kunnen aflopen. We mogen blij zijn dat hij nog leeft. Dat zeiden de artsen ook. Wat als er een slagader was geraakt? Of als hij en zijn vriendje ergens buiten het zicht waren geweest? Hij had ook kunnen doodbloeden.’’
Bron: https://www.telegraaf.nl/nieuws/141...wil-strengere-aanpak-handel-illegaal-vuurwerk
